Türkiye'de hayvancılık faaliyetleri sosyo-ekonomik açıdan her zaman önemli olmuştur. Bu faaliyetler özellikle sanayisi gelişmemiş, coğrafi koşulları ve sosyolojik yapısı ve kültürel geçmişi bakımından geçim kaynağı olarak hayvancılıkla organik bağı olan Doğu Anadolu Bölgesi gibi yerler için çok daha önemlidir. Bu bölgedeki iller arasında önemli bir yeri olan Malatya ili, 2013 yılı verilerine göre Türkiye toplam sığır varlığının yaklaşık %0.90'ına sahiptir. Malatya'nın toplam sığırcılık işletmesi sayısı 25.199 olup, 1-5 baş arası büyüklüğe sahip olanlar 19.407 ve 26+ olanlar ise 756 adettir. İldeki kombine işletme sayısı 3.293 ve süt sığırı işletmesi sayısı ise 20.564 adettir^1-3.

Türkiye'nin değişik illerinde sığırcılık faaliyetiyle uğraşan yetiştiricilerin sosyo-demografik özelliklerini, tercihlerini, sahada karşılaştıkları başlıca sorunları ve beklentilerinin tespitine ve işletmelerin mevcut yapısal durumlarının ortaya konulmasına yönelik günümüze kadar yapılmış birçok çalışma^4-10 bulunmaktadır. Bu tip çalışmaların daha kapsamlı ve belirli zaman aralıklarında tekrarı, sahadaki durumun güncellenmesi, zaman içerisindeki değişimlerin takibi ve bu sayede sorunların çözümlenmesi noktasında önem arz etmektedir. Bu tip çalışmalar sayesinde sığırcılık işletmelerindeki başlıca problemlerin tanımlanması ve gerekli çözümlerin ortaya konulması mümkün olabilecektir. Malatya İli için de benzer bir ihtiyacın söz konusu olduğu düşünülmektedir. Zira tarafımızdan yapılan incelemelerde Malatya ili için bu kapsamda yapılmış bir çalışmaya ulaşılamamıştır. Bu bağlamda, mevcut araştırma, Malatya ilindeki sığır yetiştiricilerinin sosyal ve ekonomik yapısını, işletmelerin yapısal durumunu ve alandaki bazı problemleri tespit etmek amacıyla yapılmıştır.

Malatya İl Gıda Tarım ve Hayvancılık Müdürlüğü'nden en fazla hayvan sayısına ve işletmesine sahip ilçeler belirlenmiştir. Bu kapsamda Battalgazi, Yeşilyurt, Akçadağ ve Doğanşehir ilçeleri öne çıkmıştır. Bu ilçelerde araştırmaya dahil edilecek işletmelerin seçiminde tesadüfi örnekleme metodu kullanılmıştır. Daha sonra bir takvime bağlı olarak, bu işletmeler ziyaret edilmiş, anket uygulanması için yüz yüze görüşmeyi kabul eden işletme sahipleriyle yapılan görüşmelerden elde edilen veriler kayıt altına alınmıştır. Araştırmada anketör olarak çalışacak kişiler konu hakkında özel olarak eğitime tabi tutulmuş ve deneme amaçlı olarak bazı işletmelerde ön çalışmalar yürütülmüştür. Ankette yer alacak sorular, benzer çalışmalarda^4-10 kullanılan sorulardan da yararlanarak, araştırma ekibi tarafından hazırlanmıştır.

İstatistiki analizlerde, ankete katılan yetiştiricilerin, araştırma konusunu teşkil eden anket sorularına verdikleri cevaplar analiz edilmiş, bu amaçla, yetiştiricilerin eğitim ve ekonomik düzeyleri, yetiştiricilik bilinci, işletmelerin teknik ve bilimsel ölçütler kapsamında yapısal ve yönetimsel seviyeleri ile veteriner hekimlik hizmetleri, hayvancılık desteklemeleri, yetiştirici örgütlerine üyelik ile bundan duyulan memnuniyet ve hayvancılık sigortaları kapsamında yetiştirici-kamu ilişkisi ve düzeyine yönelik hazırlanmış her soru için verilen cevapların sayısal ve % frekansları SPSS istatistik paket programında hesaplanmıştır¹¹.

Büyütmek İçin Tıklayın

Tablo 1: Yetiştiricilerin eğitim, faaliyet, gelir ve memnuniyet durumları

İşletmelerdeki Hayvan Sayıları, Ahır Konumu ve Tipleri: İşletmelerin mevcut hayvan sayıları, ahır konumları ve tiplerine ilişkin veriler Tablo 2'de, işletmelerde kullanılan yapısal malzeme ve altlık çeşitleri ise Tablo 3'te verilmiştir. Çalışmada ele alınan işletmelerden 21-50 ve ≥51 baş hayvan varlığına sahip olan işletmelerin oranlarısırasıyla %32.1 ve %49.1, ahırını müstakil biçimde yapanlar %91.9, ahırını kapalı duraklı, kapalı serbest ve yarı açık biçimde inşa edenlerin oranı ise sırasıyla %45.3, %9.2 ve %13.3 olarak belirlenmiştir. Araştırmada taş ve briket yapı malzemesinden inşa edilmiş ahırların oranı %35.6 ve %51.8, zemin malzemesi olarak betonkullanılanların oranı %97.4, altlık malzemesi olarak talaş kullanılan ahırların oranı %9.8, altlık kullanılmayanların oranı ise %77.3 olarak belirlenmiştir.

Büyütmek İçin Tıklayın

Tablo 2: İşletmelerin mevcut hayvan sayıları ile ahır konum ve tipleri

Büyütmek İçin Tıklayın

Tablo 3: İşletmelerde kullanılan yapısal malzeme ve altlık çeşitleri

İşletmelerde Yem Temin Yöntemleri ve Hayvanların Sulanması: İşletmelerin kaba ve kesif yem temin yöntemleri ile işletmelerdeki hayvanların günlük su ihtiyaçlarının karşılanmasına ilişkinveriler Tablo 4'te sunulmuştur. Araştırmada yem bitkisi üretenlerin oranı %24, kaba yemi satın alanların oranı %89.2, silaj yapanların oranı 41.8, kesif yemi bayiden ve kooperatiften satın alanların oranları %62.4, kesif yemi kendisi üretenlerin oranı %1.5 olarak belirlenmiştir. Ayrıca, hayvanlarını serbest ve günde iki defa sulayanların oranları ise sırasıyla %43.6 ve %50.3 olarak tespit edilmiştir.

Büyütmek İçin Tıklayın

Tablo 4: İşletmelerde yem temin yöntemleri ve hayvanların sulanması

İşletmelerde hayvanlara yedirilen kabayemlere ilişkinveriler Tablo 5'te sunulmuştur. Araştırmaya göre hayvanlarına saman, silaj ve yonca karışımı yedirenler %55.6'dır. Kaba yem maddelerini, bu karışım dışında, tek başına veya ikili / çoklu kombinasyonlar halinde yedirenlerin oranı ise bu değerden çok daha düşüktür.

Büyütmek İçin Tıklayın

Tablo 5: Hayvanlara kaba yem yedirilmesi

Veteriner Hekim Hizmetlerinden Yararlanma: Araştırmada yetiştiricilerin veteriner hekimlik hizmetlerinden yararlanmalarına ilişkin bulgular Tablo 6'te verilmiştir.

Büyütmek İçin Tıklayın

Tablo 6: Yetiştiricilerin veteriner hekimlik hizmetlerinden yararlanması

Yetiştiricilerin veteriner hekimlik hizmetlerini sadece hastalık görüldüğünde alma oranı %47.7 olarak saptanmıştır. Veteriner hekimlik hizmetlerini serbest veteriner hekimlerden alanların oranı %93.7 olarak tespit edilmiştir.

Pirim, Destekten Yararlanma, Birlik Üyeliği, Hayvan Hayat Sigortası ve Beklentiler: İşletmelerin pirim, destekten yararlanması, birlik üyelikleri ve hayvan hayat sigortaları ve beklentilerine ilişkin veriler Tablo 7'de verilmiştir. Araştırmada, verilen pirim ve desteklemelerden yararlananların oranı %47.4, pirim ve desteklemelerden yararlananlar arasında pirim ve destekleri yeterli bulanların oranı %65.5, yetiştirici birliklerine üye olanların oranı %78.5, üyeler arasında beklentilerinin karşıladığını ifade edenlerin oranı %67.3, hayvanlarını kaza, ölüm ve hastalık gibi durumlar için sigortalatanların oranı %19.5, devletten öncelikli beklentisi kredi desteği (%29.9) ve pazarlama desteği (%32.7) olarak öne çıkmıştır.

Büyütmek İçin Tıklayın

Tablo 7: Yetiştiricilerin teşvik, destek ve koruma uygulamalarındaki yeri

Yetiştiricilerin hayvancılığı tek başına bir faaliyet kolu olarak görmeleri, sektörde bulunma süreleri ve bu iş kolunda faaliyet sürdürme istekleri ile memnuniyetleri, sektörün gelişmesinin ve sürdürülebilirliğinin göstergeleridir. Sektörün gelişmesini teknoloji, işleme ve pazarlamada yapısal değişim ve hükümet politikaları etkilemektedir. Mevcut araştırmada hayvancılıkla 5 yıldan az (%4.1), 21+ yıl uğraşanlar (%39.3), hayvancılık dışında başka bir iş yapmayanlar (%74.0) ve hayvancılık yapmaktan memnun olanlar (%768) tespit edilmiştir. Muş'ta 5 yıldan az (%11.2) ve 21+ yıl (%27.2) hayvancılık yapanlar daha yüksektir. Hayvancılık dışında başka bir iş yapmayanlar Muş'takilerden (%52.0) yüksek, Diyarbakır'dakilerden (%87.0) düşüktür. Hayvancılık yapmaktan memnun olanlar ise Muş'tan (%62.6) ve Diyarbakır'dan (%20.0) yüksektir^4,6. Bu veriler son yıllarda uygulanan politikalar sayesinde, çeşitli problemlerine rağmen hayvancılığın Malatya'da kazanç getirici bir sektör olduğunu ve mukayese edilen illere göre daha fazla ilgi gördüğünü göstermektedir.

İşletmelerdeki Hayvan ve Barınak Özellikleri: Kârlı, amaca uygun ve doğru bir hayvancılık faaliyetinin yapılmasında hayvan ve barınak özellikleri büyük önem taşımaktadır. Ahırlar yeterli büyüklükte, optimum ısı, ışık ve havalandırmaya sahip olmalıdır. Çalışmada ele alınan işletmelerde ahırların çok büyük çoğunluğu (%91.9) müstakil yapılmıştır ve bu oran Muş ili için bildirilen değerden (%77.0) yüksektir⁶. Müstakil ahırlar, diğer avantajları yanında, hayvanların ve işletme çevresinde yaşayan insanların hastalıklardan korunmalarında da önemlidir. Bu araştırmada, Malatya'da çalışmanın gerçekleştirildiği ilçelerdeki yetiştiricilerin ahırlarını inşa ederken geleneksel anlayıştan uzaklaşarak daha modern ve uygun koşulları tercih ettikleri belirlenmiştir.

İşletmelerde açık, kapalı ve yarı açık ahır yapılması iklimle doğrudan ilgili olup, yetiştiriciliğin şekli hayvan sağlığı ve refahına etki yapmaktadır. Malatya'da barınakların kapalı bağlı (%45.3), kapalı serbest (%9.2) ve yarı açık (%13.3) oldukları tespit edilmiştir. Araştırmada belirlenen kapalı bağlı ahırların oranı, Ankara (%77.4), Aksaray (%90.8), Burdur (%51.9) ve Diyarbakır illerindeki oranlardan (%87.0) düşüktür (4, 5,8). Yine, kapalı serbest ve yarı açık ahırların oranı Burdur'daki yarı açık (%27.2) ve kapalı serbest ahırların oranından (%20.9) düşük bulunmuştur⁵. Kapalı bağlı ahırların oranının diğer illerden düşük olmasına rağmen, hayvan sağlığı ve yetiştiricilik açısından Malatya'da iklim koşullarının elverdiği yerlerde açık ve yarı açık ahırların artırılması gerekmektedir. Bu tercihler, hem işletmelerin başlangıçta kurulum, sonrasında ise üretim maliyetini düşürür hem de içinde barındırılacak hayvanların daha sağlıklı olmasına ve elde edilecek verimin artmasına katkı sağlar.

Sığırcılık işletmelerinde biyogüvenlik kurallarının uygulanması bakımından barınakların duvar ve zemininin temizlik ve dezenfeksiyona elverişli materyalden yapılması gerekmektedir. Yapılacak ahırlar biyogüvenliğe uygun olması yanında ucuz ve düşük maliyetli, iklime uygun, kolay temin edilebilir malzemeden olmalıdır. Araştırma'da ahırların ağırlıklı olarak taş (%35.6) vebriketten (%51.8) inşa edildiği belirlenmiştir. Ahırlarda kerpiç yapı malzemesi kullanımı Muş'taki %18.2'lik değerle⁶ kıyaslandığında bu araştırmada daha düşük (%11.5) bir oran bulunduğu saptanmaktadır. Bu durum, iller arasındaki kısmi iklimsel değişiklik, ekonomik düzey farklılıkları ve yetiştiricilerin sosyo-demografik farklılıklarından kaynaklı tercihleri nedeniyle gerçekleşmiş olabilir. Çünkü kerpiç, ucuz ve kolay temin edilebilir ve geleneksel bir yapı malzemesi olarak bilinmektedir. Ancak değişik mikroorganizma, ektoparazitve haşereler kerpiç boşluklarında yaşama imkânı bulabildikleri için temizlik ve hijyene elverişli değildir. Bu nedenle ahırların yapımı sırasında mümkün olduğunca bu malzemenin kullanılmaması gerekmektedir.

Malatya'da sığırcılık işletmelerinde ahırların zemini yapımında beton kullanım oranı (%97.4) oldukça yüksek bulunmuştur. Bu oran dikkat çekicidir. Burdur'da beton (%73.1), taş (%2.4) ve toprak (%24.5), Muş'ta ise beton (%59.0), taş (%20.5) ve toprak (%16.4) tercih edildiği bildirilmiştir^5,6. Malatya'da toprak en az kullanılan zemin malzemesidir. Temizlik kolaylığı ve hijyen bakımından elverişli olan betonun, literatür bildirişlerindeki diğer illerle kıyaslandığında Malatya'da daha fazla tercih edilmiş olması olumlu bir durum olarak kabul edilmiştir.

Altlık, hayvanları soğuktan, yatıp kalkarken oluşacak yaralanmalardan ve ayak hastalıklarından korumaktadır. Ayrıca verim üzerinde de olumlu etkisi bulunmaktadır. İyi bir altlık temiz, yumuşak, mikroplardan uzak ve nem çekme özelliğine sahiptir. Yapılan araştırmada altlık malzeme olarak talaş (%9.8) ve gübre (%11.3) kullanıldığı, işletmelerin çoğunluğunda ise altlık kullanmadığı (%77.3) belirlenmiştir. Diğer illerde yapılan çalışmalarda altlık kullanmayanların oranı Muş'ta %55.9, Ankara'da %77.4, Aksaray'da ise %61.3'tür^6,8. Literatür bildirişlerden ve mevcut çalışma sonuçlarından anlaşıldığı üzere, Türkiye'de altlık kullanımı tercihi oldukça düşüktür. Altlık kullanılmaması verim üzerinde negatif etki yaptığı gibi, gübre gibi mikropları yüksek oranda barındıran malzemelerin kullanılması da yanlış bir uygulamadır. Malatya'da altlık olarak gübre kullanım oranı, Muş (%18.6) ve Aksaray'dan (%69.1), saman ve talaş kullanılması ise Ankara (%85.7) ve Aksaray'dan (%30.9) düşük tespit edilmiştir^6,8. İşletmelerde kuru gübrenin altlık olarak halen kullanılıyor olması önemli bir olumsuzluktur. Bu konu üzerinde önemle durulmalı ve bu yanlış uygulamadan vazgeçilmesi için bu ve benzer konularda eğitim, bilinçlendirme ve yönlendirme faaliyetlerinin yapılması gerekmektedir.

İşletmelerdeki Yem ve Yemleme Tercihleri: Yem, hayvancılık işletmelerin en önemli girdisi olup yemin satın alınması kârlılığı olumsuz etkilemektedir. Hayvancılık işletmelerinin ideal olarak kendi yem bitkilerini üretmeleri gerekmektedir. Yem amaçlı bitkisel üretim, işletmelerin kendi ihtiyaçlarını karşılama veya satış amaçlı olarak kaba ve kesif yem üretmesidir. Silaj da hayvanların severek yedikleri çok besleyici bir kaba yemdir. Özellikle sütçü işletmelerde mutlaka bulundurulması gerekmektedir. Araştırmada yem amaçlı bitkisel üretim yapanlar (%24.0), kaba yemi satın alanlar (%89.2) ve silaj yapanlar (%41.8) olarak belirlenmiştir. Yine işletmelerin büyük çoğunluğunun kesif yemi de dışarıdan satın aldıkları anlaşılmaktadır. Araştırmada tespit edilen yem bitkisi üretimindeki düşük oran ve kaba ve kesif yem satın alımındaki yüksek oran, yetiştiricilerin bitkisel üretim için yeterli, kaliteli araziye, personele, sermayeye, alt yapıya ve bilince sahip olmadıkları biçiminde değerlendirilebilir.

Malatya'daki işletmelerin yem bitkisi üretimi ile kaba ve kesif yemi satın alma konusunda bazı illere göre daha olumlu düzeydeyken bazı illerden daha yetersiz durumda olduğu tespit edilmiştir. Mevcut araştırmada, işletmelerinde yem amaçlı bitkisel üretim yapanların oranı, Diyarbakır'dan yüksek (%12.0)^4, Tekirdağ'dan düşük (%57.0)¹² bir oran olarak elde edilmiştir. Kaba yem açısından ise dışarıdan satın alanların oranı Diyarbakır'dan yüksek (%70.0) ve Burdur'dan düşüktür (%97)⁵. Kesif yemi satın alma bakımından bu araştırma için belirlenen oran, Diyarbakır'dan (%88.0)⁴ ve Tekirdağ'dan (%88.0)¹² düşük gerçekleşmiştir. Silaj yapma oranı ise Diyarbakır (%9.0) (4) ve Amasya'dan (%35.2)¹⁰ daha yüksek, Tekirdağ (%75.0)^12, Ankara (%56.4) ve Aksaray'dan (%78) düşüktür⁸. Bu verilere göre yem amaçlı bitkisel üretimde ve yem satın alma tercihleri bakımından iller ve bölgeler arasında farklılıklar bulunmaktadır. Bu durumun illerin sahip olduğu arazi yapısı ve kalitesi, coğrafi yapı, sosyo-ekonomik durum, yetiştiricilerin üretim yönü bakımından farklı tercih ve bilinç düzeylerine sahip olmalarından kaynaklanmış olabileceği düşünülmektedir.

İşletmelerde hayvanlara yedirilen kaba yemin çeşidi çok önemlidir. Yedirilen yemin kaliteli ve besleyici olması gerekmektedir. Yonca, silaj ve çayır otu, besleyici ve verim artırıcı özelliği en fazla olan kaba yemlerdir. Saman ise selülozca zengin, mekanik doyurucu özelliği olan bir yemdir. Bu araştırmaya göre, işletmelerde yetiştiricilerin hayvanlara çoğunlukla saman, silaj, yonca (%55.6) üçlüsünden oluşan bir kaba yem kombinasyonunu verdikleri saptanmıştır. Bu tercihlerini saman, çayır otu, silaj, yonca (%13.3) ve saman- yonca^2,10 şeklinde kullananlar da olmuştur. Bazı araştırmalarda ise Diyarbakır'da hayvanlara saman (%69.0), kalitesiz kuru ot (%18.0) ve silaj (%12.0)^4, Ankara'da hayvanlara kaba yem olarak saman (%88.7), yonca (%35.5), mısır silajı (%24.2) ve pancar posası (%33.9), Aksaray'da saman (%98.6), yonca (%69.0), mısır silajı (%24.6) ve pancar posası (%23.2) yedirildiği bildirilmiştir⁸.

Kaliteli kaba yemlerin tek başına veya farklı kombinasyonlarda hayvanlara verilmesi uygundur. Saman ise tek başına değil, mekanik doygunluk için az miktarda diğer yemlere karıştırılarak verilmelidir. Yemi kendi üretmeyen işletmelerin yüksek yem maliyetinden kaçınmak için fiyatı daha düşük olan kaba yemlere yöneldikleri bir gerçektir. Malatya'da hayvanlara kaba yem olarak saman yedirilmesindeki tespit edilen oran (%2.6), Diyarbakır, Ankara ve Aksaray'dan çok düşüktür. Samanın çok yüksek miktarlarda tek başına yedirilmesi hayvan besleme bakımından olumsuz bir uygulamadır. Bu bakımdan Malatya'daki işletmelerin bu illere göre doğru bir yemleme uyguladıkları söylenebilir.

Yetiştiricilikte hayvanlara su verilmesi önemli bir konudur. Fizyolojik ve çevresel koşulların gerektirdiği miktarda suyu hayvanların günlük olarak içmeleri gerekmektedir. En doğru sulama yöntemi günlük serbest sulamadır. Günümüzde modern işletmelerde otomatik suluklar kullanılarak hayvanların suya serbest ulaşması sağlanmaktadır. Çalışmada hayvanları serbest (%43.6), günde iki defa (%50.2) ve günde iki defadan fazla sulayanlar (%3.6) tespit edilmiştir. Diyarbakır'da hayvanlara günde üç kez (%45.0), iki kez (%44.0) ve serbest olarak (%11.0) su verilmektedir⁴. Mevcut araştırmada belirlenmiş olan hayvanların serbest sulanmasındaki oran Diyarbakır'daki işletmelerden daha yüksektir. Malatya ili gibi karasal iklime sahip illerde özellikle sıcak aylarda hayvanların adlibitum olarak su alımlarını sağlamak son derece önemlidir. Bu hem hayvanların sıcak nedeniyle karşılaşacakları stresi engellemekte hem de süt, et ve döl verimlerinde sıcak nedeniyle meydana gelebilecek olumsuzlukları azaltmaktadır. Serbest sulama yapılmayan işletmelerde ise en azından gün içerisinde mümkün olan en fazla sayıda sulama yapılması hayvan sağlığı ve refahı bakımından gereklidir. Malatya'daki işletmelerin çoğunda günde iki kez sulama yapılması hayvan sağlığı ve refahı bakımından yeterli olmayan bir uygulama olarak kaydedilmiştir.

Hayvan Sağlığı ve Veteriner Hekimlik Hizmetleri: Hayvancılık işletmelerinin faaliyetlerini etkin ve verimli bir biçimde yapma ve işletmelerini sürdürülebilir biçimde idare etmeleri için koruyucu ve tedavi edici veteriner hekimlik hizmetlerinin yanı sıra üreme, sürü sağlığı ve yetiştiricilik konularında da veteriner hekimlerden destek almaları gerekmektedir.

Yapılan çalışmada, veteriner hekimlik hizmetlerini almayan işletmelerin oranı (%10.3) olarak tespit edilmiştir. Veteriner hekimlik hizmetlerinin sadece hastalık görüldüğünde ve düzenli olarak alınmasına ait oranlar ise sırasıyla (%47.4) ve (%16.9) olarak hesaplanmıştır. Araştırmada ayrıca veteriner hekimlik hizmetlerinin büyük oranda serbest veteriner hekimlerden (%93.8) sağlandığı belirlenmiştir. Sadece hastalık görüldüğünde veteriner hekimlik hizmeti alanların oranı Muş'tan düşük (%57.7)^6, Amasya'dan ise yüksektir (%73.5)¹⁰. Düzenli olarak veteriner hekimlik hizmetlerinden yararlanmada Muş'tan daha yüksek (%8.9) bir oran tespit edilmiştir⁶. Araştırmada tespit edilen, düzenli olarak veteriner hekimlik hizmeti alanların oranı oldukça düşük ve yetersizdir. Ara sıra ve sadece hastalık görüldüğünde veterinerlik hizmeti alınması eksik ve yetersiz bir uygulamadır. Veteriner hekimlik hizmetlerini almama ise hayvancılık işletmeleri için olumsuz bir durumdur. Veteriner hekimlik hizmetlerinin işletmelerdeki hastalıkların teşhisi ve tedavisini gerçekleştirmek yerine koruyucu hekimlik çerçevesinde yapılması daha doğru olmaktadır. Bu konuda Malatya'daki işletmelerdeki yetiştiricilerin bilgilendirilmelerinin ve desteklenmelerinin gerektiği anlaşılmaktadır. Yetiştiricilerin serbest veteriner hekimlerden hizmet almaktan kaçınmalarında önemli bir nedenin de yüksek mali külfet getirmesi olabilir. Bu çalışmada serbest veteriner hekimlerden hizmet sağlama bakımından elde edilen oran, Burdur (%6.3)⁵ ve Muş'ta (%77.4)⁶ elde edilen oranlardan daha yüksek oran bulunmuştur. Veteriner hekimlik hizmetlerini almayan, ara sıra ve sadece hastalık görüldüğünde alanların oranlarının yüksekliğinin serbest veteriner hekimlik hizmetlerinin maliyetlerinin yüksekliği ile ilişkili olduğu düşünülmektedir. Oysa, veteriner hekimlik hizmetlerinin, işletmelerdeki hastalıkların teşhis ve tedavisi yerine danışmanlık niteliğiyle yürütülmesi bu yüksek maliyeti önemli düzeyde düşürebilir. Bu durumun yetiştiriciler için daha ekonomik ve devamlılık arz eden bir hizmet olacağı anlatılmalıdır.

Yetiştiricilerin Sorunları ve Beklentileri: Hayvancılık sektörü, stratejik niteliklive yüksek riskliolmasının yanında sosyal, ekonomik ve çevresel faktörlerin etkilerine her zaman açık olması nedeni ile desteklenmesi gereken bir faaliyet koludur. Türkiye genelinde olduğu gibi Malatya'da da hayvancılığın geliştirilmesi için uygulanan desteklemeler, ilin ekonomisine katkı sağladığı gibi uygulandığı alanlarda toplumda farkındalık oluşmasına ve işgücünün yetişmesine de büyük katkı sağlamaktadır¹³. Türkiye'de büyükbaş hayvan yetiştiriciliği yapanlara “süt desteği, anaç sığır desteği, hastalıktan ari işletme desteği, buzağı desteği, kooperatif destekleri, gen kaynaklarını koruma desteği, yem bitkileri desteği, hayvan hastalıkları tazminatı, aşı desteği, süt regülasyon desteği, büyükbaş besi desteği ve kırsal kalkınma destekleri” verilmektedir¹⁴.

Büyükbaş hayvancılığa yapılan çeşitli desteklemelere rağmen, araştırmada, çoğu yetiştiricinin pirim ve desteklemelerden yararlanamadığı (%52.6) ve yararlananların bir kısmının da memnuniyet duymadıkları ve yeterli görmedikleri (%34.5) anlaşılmaktadır. İşletmelerin çoğunlukla küçük ölçekli olması, desteklemelerden yararlanılması için konulan şartları taşımamaları, işletme sahiplerinin bu konuda yeterli bilgi ve birikime sahip olmamaları, yetiştirici birliklerine ve kooperatiflere üye olunmaması desteklemelerden yararlanmadaki düşüklüğün nedenlerindendir. Araştırmada ele alınan işletmelerden yetiştirici birliklerine üye olanların oranı (%78.5), birliklerin beklentilerini karşıladığını düşünenlerin oranı ise (%67.3)'tür. Damızlık Sığır Yetiştiricileri Birliğine üye olanlar Tekirdağ'da (%15)^12, Kars'ta (%46.12)^15, Kahramanmaraş'ta bu oran (%18)¹⁶ ve ayrıca bu ilde kooperatife üye olanların oranı (%41)'dir¹⁶. Malatya'da yetiştirici birliklerine üye olanların oranı Kahramanmaraş, Kars ve Tekirdağ'dan daha yüksektir. Ancak, birlik üyesi olmalarına rağmen bir kısım yetiştiricinin pirim ve desteklemelerden yararlanmaması dikkat çekicidir. Bu durum birliklerin ve ilgili kurumların yetiştiricilere yeterli düzeyde rehberlik yapamamasından, pirim ve desteklemeleri almak için gerekli belge ve koşulların sağlanamamasından veya pirim ve desteklemelerin tatmin edici miktarlarda görülmemesi nedeniyle başvuru yapılmamasından kaynaklanmış olabilir. Bu sebeplerin araştırılarak gerekli düzenlemelerinin yapılmasının yararlı olacağı anlaşılmaktadır.

Hayvanların hastalanması halinde yapılacak bazı tedavi ve ölmeleri halinde verilecek tazminatları kapsaması bakımından sigorta oldukça önemlidir. Yetiştiricileri büyük zararlardan koruyarak sektörde faaliyet sürdürmelerini sağlamaktadır. Hayvanların sigortalatılmasındaki oran, yapılan çalışmada (%19.5) olarak hesaplanmıştır. Bu oran oldukça düşük bulunmuştur. Bu durumun hayvanların mevcut sigorta primlerinin düşürülmesiyle, yetiştiricilere sigortalamanın öneminin iyi anlatılmasıyla veya bu işlemlerin takibinin yetkili birimler tarafından ciddi şekilde yapılmasıyla iyileştirilebileceği düşünülmektedir.

Yapılan çalışmada yetiştiricilere devletten öncelikli beklentilerinin neler olduğu sorulmuştur. Sektörün sorunlarını yetiştiricilerin ağzından belirlemeyi ve beklentilerinin neler olduğunu saptamayı amaçlayan bu soruya yetiştiriciler; kredi desteği (%29.9), veteriner hekimlik hizmeti (%14.4), damızlık temini (%7.5), bilgi desteği (%15.5) ve pazarlama desteği (%32.6) olarak cevap vermişler ve öncelikli taleplerini bildirmişlerdir. Birden fazla seçeneğin işaretlenebileceği bu sorudaki tüm konular kendi içerisinde önemli olmakla birlikte, cevaplarda pazarlama ve kredi desteğinin daha fazla öne çıktığı görülmektedir. Bu durum Malatya'da hayvan ve ürün pazarlanmasında sıkıntı olduğunu ayrıca yetiştiricilerin işlerini yürütmek veya geliştirmek için sermaye artışına ihtiyaç duyduklarını göstermektedir. Kahramanmaraş'ta devletten kredi (%33), veteriner hekimlik hizmeti (%39), damızlık temini (%18) vebilgi desteği (%10) talep edilmektedir¹⁶. Edirne'de ise hayvancılık desteklemeleri, kredi desteği ve teknik bilgi desteği (%93), damızlık temini, desteklemelerin zamanında ödenmesi, ürün ve hayvanların pazarlanması ile ucuz yem ve ilaç temini isteyenler (%86)'dır¹⁷. İller ve bölgelere göre beklentiler farklılık göstermesine rağmen, hayvancılıkla uğraşanların önemli sorunlarla başa çıkmak zorunda oldukları, zor, riskli ve değişken bir yapıya sahip olan hayvancılığı sürdürebilmede devletin yardım ve desteğine ihtiyaç duydukları anlaşılmaktadır.

1) Anonim. “Malatya İl Gıda Tarım ve Hayvancılık Müdürlüğü, Çalışma Raporu, 2013”. http://malatyatarim.gov.tr/ calismaraporu/ 24.11.2014.

2) Anonim. Malatya İli. T.C. “Gıda Tarım ve Hayvancılık Bakanlığı Strateji Geliştirme Başkanlığı, Malatya İli Tarımsal Yatırım Rehberi, Eylül 2014”. http://www.tarim.gov.tr/SGB/TARYAT/Belgeler/il_yatirim_rehberleri/malatya.pdf/ 24.11.2014.

3) Anonim. “Hayvancılık istatistikleri”. http://www.tuik.gov.tr/ 24.11.2014.

4) Denli M, Sessiz A, Tutkun M. Diyarbakır ili sığırcılık işletmelerinin genel yapısal durumu ve bakım-beslenme teknikleri analizi projesi”. http://www.investdiyarbakir.com/ uploads/dosya_0508b506-7429-4f1e-8305-4894b1c807db. pdf/24.11.2014.

5) Elmaz Ö, Saatcı M, Özçelik M, Sipahi C. “Burdur ili süt sığırcılığı ve özellikleri”. http://veteriner.mehmetakif.edu.tr/ files/burdurilisutsigirciligiveozellikleri.pdf/24.11.2014.

6) Şeker İ, Tasalı H, Güler H. Muş ilinde sığır yetiştiriciliği yapılan işletmelerin yapısal özellikleri. FÜ Sağ Bil Vet Derg 2012; 26: 9-16

7) Demir P, Aral S. Kars ilinde faaliyet gösteren süt sığırcılık işletmelerinin karşılaştıkları sorunlar ve çözüm önerileri. Veteriner Hekimler Derneği Dergisi 2009; 80: 17-22.

8) Tatar AM. Ankara ve Aksaray Damızlık Sığır Yetiştiricileri İl Birliklerine Üye Süt Sığırcılığı İşletmelerinin Yapısı ve Sorunları. Doktora Tezi, Ankara: Ankara Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, 2007.

9) Nizam S, Armağan G. Aydın ilinde pazara yönelik süt sığırcılığı işletmelerinin verimliliklerinin belirlenmesi. ADÜ Ziraat Fakültesi Dergisi 2006; 3: 53-60.

10) Özüdoğru T, Tatlıdil F. Amasya damızlık sığır yetiştiricileri birliğinin yöre çiftçilerine ekonomik etkilerinin analizi. T.C. Gıda, Tarım ve Hayvancılık Bakanlığı Tarımsal Ekonomi ve Politika Geliştirme Enstitüsü, Yayın No: 208, 2012.

11) Anonim. SPSS 11.5. version. Statistical Package in Social Sciences for Windows. 1993, Chicago, USA

12) Soyak A, Soysal Mİ, Gürcan EK. Tekirdağ ili süt sığırcılığı işletmelerinin yapısal özellikleri ve bu işletmelerdeki siyah alaca süt sığırlarının çeşitli morfolojik özellikleri üzerine bir araştırma. Tekirdağ Ziraat Fakültesi Dergisi 2007; 4: 297-305.

13) Köseman A, Şeker İ. Malatya ili sığır, koyun ve keçi yetiştiriciliğinin mevcut durumu. FÜ Sağ Bil Vet Derg 2015; 29: 137-143.

14) Anonim. “2012'de Hayvancılığa 2 milyar 113 milyon lira destek”. http://www.tarimtv.gov.tr/HD1087_2012de-hayvan ciliga-2-milyar-113-milyon-lira-destek-.html/ 24/11/2014.

15) Tilki M, Sarı M, Aydın E, Işık S, Aksoy AR. Kars ili sığır işletmelerinde barınakların mevcut durumu ve yetiştirici talepleri: I. Mevcut durum. Kafkas Üniv Vet Fak Derg 2013; 19: 109-116.

16) Kaygısız A, Tümer R, Orhan H, Vanlı Y. Kahramanmaraş bölgesi süt sığırı işletmelerinin yapısal özellikleri: 1. Yetiştirme uygulamaları. Süleyman Demirel Üniversitesi Ziraat Fakültesi Dergisi 2008; 3: 23-31.

17) Önal AR, Özder M. Edirne ili damızlık sığır yetiştiricileri birliğine üye işletmelerin yapısal özellikleri. Tekirdağ Ziraat Fakültesi Dergisi 2008; 5: 197-203.