Dünya Sağlık Örgütü, boy uzunluğunun metre kare değerinin vücut ağırlığına oranını tanımlayan vücut kitle indeks (VKİ, kg/m²) değerini <18.5 kg/m² altında olanları zayıf, 18.5-25 kg/m² arasında olanları ideal, 25-30 kg/m² arasını aşırı kilolu, 30-35 kg/m² arasını ise obez olarak tanımlamıştır³. Normal erkek bireylerde, toplam vücut ağırlığının yaklaşık olarak %15-18'i, bayanlarda ise %20-25'i yağ dokusu tarafından oluşturulmaktadır. Bu oran erkeklerde %25'in, bayanlarda ise %30'un üzerine çıktığı zaman kişilerde obezite başlamış demektir. Bir diğer önemli obezite nedenli metabolik komplikasyon riskinin teşhis yöntemi ise; bel çevresinin erkeklerde 102 cm, bayanlarda 88 cm'in üzerine çıkmasıdır^4,5. Buna ilave olarak, bel-kalça oranının abdominal obezitenin belirlenmesinde sadece bel çevresi ölçümüne göre daha güvenilir sonuç verdiği bildirilmiştir^6-8.

Obezite; bireysel bir hastalık olmayıp tüm toplum sağlığını etkileyebilen, tedavi edilmesi zorunlu bir endokrin-metabolizma bozukluğudur^9,10. Hastalığın etiyolojisinde; genetik, endokrin, psikolojik, kültürel ve alışkanlıklarla ilgili faktörler olmak üzere pek çok etken; ayrı ayrı veya birlikte rol oynayabilirler^11-13. Obezite gelişiminde rolü olan tüm faktörler temel olarak enerji alım ve tüketimi arasındaki kontrol mekanizmalarını etkileyerek; enerji dengesinin alım yönüne kaymasına neden olmaktadır. Enerji dengesinin bozulması sonucunda ortaya çıkan pozitif enerji miktarı yağ dokusunun büyümesine neden olmaktadır. Bunun doğal sonucunda ise vücut kilosunda anormal bir artış meydana gelmektedir¹⁴. Günümüzde gelişen teknolojik imkânlara, yeni bulunan değişik farmakolojik ajanlara, farklı cerrahi tedavi yöntemlerine ve çok çeşitli egzersiz uygulamalarına rağmen obezite tedavisinde başarı çok az veya sadece kısa süreli olmaktadır. Obezite hastalığı ile mücadelede kısa dönemde geçici başarılar elde edilse bile orta ve uzun vadede verilen kiloların tekrar geri alınması nedeniyle obezitenin ilerlemesi kaçınılmaz olmaktadır^15,16. Aşırı kilo alınımının kaçınılmaz olduğu teknoloji çağında; enerji alım-tüketim ile ilgili biyolojik ve moleküler mekanizmaların açığa çıkarılması obezite hastalığının tedavisi ve önlenmesinde hayati öneme sahiptir.

Obezite Hastalığı ile Mücadelede Temel Nokta: Enerji Dengesinin Kontrolü
Hipotalamus, vücut kilo-enerji dengesi kontrolünün düzenlendiği ana merkezdir^17-19. Lateral hipotalamus beslenmeyi kontrol ederken, ventro mediyal hipotalamus ise doymayı kontrol eden bölümdür. Bu iki alan hem birbirleriyle hem de beynin diğer bölgeleriyle enerji dengesinin korunması için işbirliğiyle çalışmaktadır²⁰.

Hipotalamus enerji dengesinin kontrolünü vücut sistemlerinden kendisine gelen uyarıcı veya baskılayıcı sinyalleri değerlendirerek gerçekleştirmektedir^21,22. Lateral hipotalamus ve ventro mediyal hipotalamus opioitlerin, katekolaminlerin, peptidlerin ve hormonların kontrolü altında çalışmaktadır¹⁹. Beta endorfin, galanin ve dinorfin ventromediyal hipotalamus üzerinden ve paraventriküler nükleusu da etkileyerek bireylerin özellikle yağlı gıdalara yönelmesini uyarmaktadırlar^23,24. Opioit antagonistleri beslenmeyi baskılayıcı etki gösterirler. Nöropeptid Y ise lateral hipotalamus, ventromediyal hipotalamus ve paraventriküler çekirdekler üzerinden karbohidrat ağırlıklı beslenmeyi uyarırlar. Kortikosteron ve aldosteron da başlıca karbohidrat alınımını artırıcı etki gösterirler²⁵. Kolesistokinin, anoreksin, bombesin, kalsitonin-gen-benzeri pepid, kortikotropin-serbestleştirici hormon, enterostatin, glukagon, insülin, nörotensin, oksitosin, somatostatin, tirotropin-serbestleştirici hormon, vazopressin gibi hormonlar hipotalamus üzerinden veya periferik etkileriyle doymayı uyarıcı etki gösterirler^22,26-28.

Yağ dokusu, canlı organizmaların temel enerji deposu olarak bilinmektedir. Bununla birlikte, enerji metabolizmasının kontrolünde aktif olan ve özellikle de hipotalamusu etkileyerek enerji dengesinde rol oynayan, önemli hormon salgılayan bir endokrin bez gibi çalışmaktadır^21,29,30. Yağ dokusundan salgılanan önemli bir sitokin olan TNF alfanın özellikle obez veya diyabetik hastalarda aşırı miktarda bulunduğu gösterilmiştir³¹. Bu doku ayrıca anjiotensinojen sentezleyip salgıladığı ve sonucunda obez hipertansiyon nedenlerinden biri olduğu yapılan çalışmalarda ortaya konmuştur^26,32,33.

Yağ dokusundan salgılanan diğer önemli bir hormon olan leptin, hipotalamusta bulunan kendi reseptörüne bağlanarak nöropeptid Y salgılanmasını baskılar ve tokluk hissinin devam etmesini sağlar^34,35. Leptin ayrıca hipotalamik melanin konsantre edici hormon salgısını da azaltarak bu hormonun etkisi ile indüklenen besin alımındaki artışı azaltmaktadır^36,37.

Enerji Dengesinin Korunmasında Kayıp Nokta: Nesfatin-1
Canlı organizmalar hayatta kalabilemek ve yaşayabilmek için mutlaka yeterli enerji kaynağını düzenli olarak sağlamak zorundadırlar. Besin ve enerji sağlama durumundaki baskılanma olayları canlıların üreme, büyüme ve diğer metabolik fonksiyonlarını olumsuz yönde etkileyebilen önemli bir faktördür^38,39. Enerji dengesi sinyallerinin genelde açlıktan çok iştah üzerine etkili olduğu ileri sürülmüştür⁴⁰.

Obezite hastalığında; enerji alım ve tüketimi arasındaki denge ile ilgili bütün bu çalışmalardan elde edilen sonuçlara rağmen besin-enerji dengesi hala tam olarak açıklığa kavuşturulamamıştır. Varlığı yeni ortaya konulmuş olan, enerji metabolizması ile yakından ilişkili olduğu gösterilen, hipotalamustaki nöronlarda iştah sinyali ile ilgili olduğu tanımlanmış olan nesfatin-1 hormonunun enerji dengesi konusunda kaybolmuş veya henüz aydınlatılmamış olan bağlantı noktasının olması ihtimaller dahilindedir⁴¹.

Nesfatin-1, ilk defa Oh ve arkadaşları tarafından 2006 yılında tanımlanan, 82 aminoasitten oluşan, 9.7 kDa moleküler ağırlığına sahip, hipotalamusta bulunan bir tokluk molekülüdür⁴². Nesfatin-1'in yiyecek alınımını baskılaması leptinden bağımsız ancak melanokortin ¾ reseptörine bağımlı bir mekanizma yardımıyla olduğu yapılan çalışmalarda ortaya konmuştur^36,41-44. Literatürde nesfatin-1'in, NEFA/nükleobindin2 (NUKB2) den türeyen bir amino terminal fragmeti olduğu gösterilmiştir⁴². NUKB2, toplam 396 aminoasitten oluşan bir protein olup 24 aminoasitlik bir sinyal peptidini oluşturur ve iştahın kontrolünde görev alır^42,44 Sıçan beyin-omurlik sıvısı NUKB2'den türeyen bir amino terminal fragmenti olan nesfatin-1'i içermekte ve bunun miktarı açlık koşulları altında hipotalamik çekirdekte azalmaktadır. NUKB2'nin nesfatin-1'e dönüşümü yiyecek alınımının baskılanmasında gereklidir⁴². Bu molekülün C terminal fragmenti besin düzenlenmesinde rol oynamamaktadır. Buna karşılık N terminali ise besin alınımında önemli rol oynamaktadır ve nesfatin-1'de NUKB2'nin N terminal bölgesinden kaynaklanan bir fragmenttir^42,45. NUKB2'nin 396 aminoasidinden ilk 1– 82 aminoasit arası nesfatin-1'i, 85–163 aminoasit arası nesfatin-2'yi, 166–396 aminoasit arası ise nesfatin- 3'ü oluşturmaktadır⁴². Nesfatin-1; N23 (1-23), M30 (24-53), C29 (54-82) olmak üzere 3 alt segment içermektedir. Bu 3 alt segmentten M30; nesfatin-1'in besin alınımı üzerinde etkili olan kısmıdır^44-46. İmmünoboyama çalışmalarında; sıçanların NUKB2/nesfatin-1 içeren proteinleri iştah ve metabolizmanın düzenlenmesinde önemli rol oynayan hipotalamusun paraventriküler (PVN), arkuat (ARC), supraoptik ve trakt solitaryus çekirdeklerinde, lateral hipotalamik alan, dorsomediyal hipotalamik çekirdek, zona inserta, spinal kordun hücre gövdeleri (akson terminalinde bulunmamaktadır), vagusun dorsal çekirdeği ve hipofiz bezinde bulunduğu gösterilmiştir^42,47-53. Nesfatin-1 sadece beyin dokularında değil aynı zamanda adipoz doku, mide, pankreas adacıkları, karaciğer, testis gibi periferal dokularda da bulunmaktadır^50,51.

Nesfatin-1'in obezite ile ilgili mekanizması tam olarak açıklığa kavuştulmamış olmasına rağmen; diğer anoreksijenik moleküllerle; özellikle de leptin veya melanokortinle etkileşimli olduğu düşünülmektedir^42,54. Literatürde nesfatin-1'in beyinde enerji dengesinin düzenlenmesi ile ilgili alanlardaki nöronlardan salgılandığı gösterilmiştir^42,55,56. İştahı düzenleyici bu etkinin birçok transmitter sisteminden bağımsız olduğu ancak melanokortin sistemi ile ilgili olduğu ortaya konmuştur.^42,54,57.

Vücut Kilosunun Korunması ve Kontrolünün Düzenlemesi Mekanizmasında Nesfatin-1 Uygulamaları:
Günümüz obezite tedavisinde gelinen nokta nörobiyolojik substratların (nesfatin-1, adiponektin, leptin, ghrelin, dopamin, serotonin, norepinefrin, oreksin, melanosit-konsantre edici hormon (MKH) ve stres hormonları) rollerinin moleküler seviyede incelenmesine dayanmaya başlamıştır⁵⁸.

Leptin gen defekti bulunan Zucker sıçanlarına intraserebroventriküler (ISV) yoldan nesfatin-1 uygulanması besin alınımında anlamlı oranda azalmaya neden olurken bu hayvanlara nesfatin-1 antikorlarının verilmesi ise leptin enjeksiyonu ile birlikte azalması beklenen besin alımında herhangi bir değişikliğe neden olmamıştır^42,44. Buna karşılık anoreksijenik bir hormon olan melanokortin peptidinin enjeksiyonu ise PVN nöronlarındaki NUKB2'yi kodlayan genin miktarını anlamlı olarak artırmıştır. PVN ve ARC nöronlarındaki melanokortin peptidi prekürsörleri olan propiomelanokortin, agouti related peptid, nöropeptid Y ve kortikotropin serbestleştirici hormon gibi moleküllerin gen ekspresyonlarını değiştirmemiştir. Bütün bu sonuçlar nesfatin-1'in anoreksijenik sinyal veren bir ajan olduğunu göstermektedir^59,60.

Sıçanlara ISV yoldan nesfatin-1 enjeksiyonu iştahı önemli oranda baskılarken, nesfatin-2'nin yerini tutan sentetik bir peptid, nesfatin-3 ile nesfatin-2/3'ün yerini tutan bir fragmentin ise iştahı etkilemediği gösterilmiştir^42,44. IgG'den türeyen-nesfatin Ab24'ün enjeksiyonu sonrasında iştahın önemli derecede arttığı fakat yine IgG'den türeyen nesfatin Ab301'in enjeksiyonu sonrasında ise iştahın artmadığı rapor edilmiştir⁴².

Yapılan çalışmalarda nesfatin-1'in osmotik pompa ile serebral ventriküllere düzenli olarak sürekli infüzyonu besin alınımında, vücut ağırlığında, mesenterik, subkutan ve epididimal yağ kitlesinde önemli oranlarda azalmaya neden olurken iskelet kaslarında herhangi bir değişikliğe neden olmadığı gösterilmiştir^42,59. Bu sonucun ileri çalışmalarla desteklenmesi obezlerde kilo kaybı sırasında görülen ve istenilmeyen bir durum olan yağ dokusu ve iskelet kası kaybının sadece yağ dokusu kaybına dönmesini sağlayacaktır. Böylece tedavinin etkinliği arttırılmış olacaktır ve kilo geri alımına neden olan kas kaybının da önüne geçilmiş olacaktır. Nesfatin- 1'in ISV enjeksiyonundan sonra besin alınımını azaltıcı etkisinin 6 saat boyunca devam ettiği gösterilmiştir^42,44. Aç olmayan ICR farelerine intraperitonel nesfatin-1 enjeksiyonu doza bağımlı olarak karanlık dönemde 3 saat boyunca yemek alınımını baskılamıştır. Nesfatin-1'in subkutan verilmesi ise besin alınımını 14 saat boyunca durdurmuştur. Bu çalışmalar subkutan enjeksiyon yönteminin; intraperitonel ve ISV'ye göre daha uzun süre etki ettiğini göstermiştir. Nesfatin-1'in düzenli aralıklarla intraperitonel enjeksiyonu 6 gün boyunca kilo alınımını engellemiştir. Diğer bir çalışma da ise; wistar sıçanlarına nesfatin-1'in nasal uygulanmasının 6 saat boyunca besin alınımında azalmaya neden olduğu gösterilmiştir. Yapılan bu çalışmalardan elde edilen bilgilerin ışığında subkutan nesfatin-1 uygulanmasının besin alınımını azaltması ve uzun süre etkili olması nedeni ile antiobezite ilacı geliştirilmesinde en etkili uygulama yerinin olabileceğini düşündürmektedir^42,44. Fakat nasal boşluğa nesfatin-1'in sprey olarak uygulanması ise insan obezite tedavisinde uygulamanın kolaylığı nedeniyle daha çok tercih edilebilecek diğer bir yöntem olarak kullanılabilir^42,44. Nesfatin-1'in merkezi ve periferal uygulanımı yiyecek alımının azalmasıyla sonuçlanmaktadır. Beynin diğer dokularına göre hipotalamusun nesfatin-1'i bağlama kapasitesi daha fazla olmaktadır ve bu da hipotalamusta nesfatin-1 bağlanma bölgelerinin var olduğunu ortaya koymaktadır^42,44. Burada önemli olan nokta nesfatin-1'in kan beyin bariyerinden geçişinde basit difüzyonun yeterli olması nedeniyle taşıyıcı sistemlerin doygunluğuna ihtiyaç duyulmamakta ve ileride geliştirilcek olan farmakolojik tedavilerde sistemik toksiteye neden olacak dozajlara çıkılmasına gerek olmayacaktır. Tüm bu laboratuar sonuçları çok yakın gelecekte nesfatin-1'in obezite tedavisinde etkili bir ajan olarak kullanılabileceğini göstermektedir.

Nesfatin-1'in periferal uygulanımı (leptinden bağımsız bir mekanizma yoluyla) trakt solitarius çekirdekteki proopiomelanokortin ve kokain-amfetamin düzenleyici peptid (KART) nöronlarının aktifliği yüzünden farelerde anoreksiyaya neden olur^61,62. Ek olarak, obez olmayan insanlarda nesfatin-1 ile VKİ'nin negatif korele olduğu ve konsantrasyonunun yüksek VKİ'li gruplarda önemli derecede daha düşük olduğu rapor edilmiştir⁶³. Kronik besin alımı kısıtlaması ile karakterize olan anoreksiya nervoza hastalarında plazma nesfatin-1 seviyelerinin çok düşük olduğu gösterilmiştir⁶¹. Nesfatin-1'in bu anoreksijenik etkisine ilave olarak metabolik kontrolde önemli rol oynayan salgı proteinlerinin gösterdiği üzere nesfatin-1'in antihiperglisemik etkisi de rapor edilmiştir⁶⁴. Nesfatin- 1'in kardiyak fonksiyonları düzenlediği, kan glukoz düzeyini düşürdüğü, korku ve anksiyete benzeri davranışları indüklediği de ayrıca gösterilmiştir^65-67. Bu yüzden nesfatin-1 anorektik etkili multifonksiyonel bir peptid olarak bilinmektedir. Bu sonuçlarla nesfatin- 1'in obezite etiyolojisinde önemli bir anoreksijenik sinyal olduğu düşüncesi artarak desteklenmektedir.

Önemli bir halk sağlığı problemi olan ve dünyada görülme sıklığı gittikçe artan obezite ile mücadelede kullanılan mevcut tedavi yöntemlerinin etkinliğinin tartışılması nedeniyle yeni, etkin ve güvenli bir yönteme ihtiyaç duyulmaktadır. Artan obezite görülme sıklığı nedeni ile bu hastalık ve onun yol açtığı bozukluklar ile mücadelede en önemli faktör obezitenin nedenlerini anlamak ve buna yönelik mücadele yöntemlerini geliştirmektir. Kan beyin bariyerini kolaylıkla ve doymaksızın geçtiği gösterilen nesfatin-1 ile ilgili yapılan sınırlı sayıdaki hayvan deneyleri, sistemik veya lokal nesfatin-1'in ilaç olarak uygulanmasının kilo kaybına neden olabileceği görüşünü doğrulamaktadır⁶⁸. Bu kapsamda düşünüldüğünde; NUKB2 gen bölgesinde obezite için genetik risk faktörü taşıyan kişilerde hastalığın gelişiminde nesfatin-1'in antiobezite ilacı olarak kullanılabileceği fikri güçlenmektedir.

Sonuç olarak; bu derlemenin yazılmasındaki amaç; yeni keşfedilmiş ve etkileri henüz araştırma aşamasında olan nesfatin-1 hormonunun metabolizma üzerindeki fonksiyonlarına dikkatlerin çekilmesini sağlamaktır. Bunun sonucunda da enerji dengesi-metabolizmanesfatin- 1 üçlüsü arasındaki ilişkinin ayrıntılı incelenerek değerlendirilmesi ile ilgili olarak yapılacak tüm çalışmalar; obezite mücadelesine tedavi yönünden pozitif katkılar yapacaktır. Gelecekte nesfatin-1 obez insanların tedavisinde ihtiyaç duyulan, toksik etkisi olmayan bir ilaç terapisinin gelişmesi için yararlı bir hedef olabilecek gibi görünmektedir. Bu doğrultuda, daha kapsamlı çalışmalar yapılarak “insan obezite tedavisinde nesfatin-1 uygulanmasının gerekliliği” ortaya çıkarılmış olacaktır.

1) Bellanger TM, Bray GA. Obesity related morbidity and mortality. J La State Med Soc 2005; 157: 42-49.

2) Overweight, obesity, and health risk. National Task Force on the Prevention and Treatment of Obesity. Arch Intern Med 2000; 160: 898-904.

3) WHO Physical Status: The use and interpretation of anthropometry Ceneva CH, Who Technical Report 854,World Health Organization, 1995.

4) Smith SC Jr, Haslam D. Abdominal obesity, waist circumference and cardio-metabolic risk: awareness among primary care physicians, the general population and patients at risk – the Shape of the Nations survey. Curr Med Res Opin 2007; 23: 29–47.

5) Hu FB. Obesity and mortality: watch your waist, not just your weight. Arch Intern Med 2007; 167: 875–876.

6) Molarius A, Seidell JC, Sans S, et al.Varying sensitivity of waist action levels to identify subjects with overweight or obesity in 19 populations of the WHO MONICA Project. Clin Epidemiol 1999; 52: 1213-1224.

7) Visscher TL, Seidell JC, Molarius A, et al. A comparison of body mass index, waist-hip ratio and waist circumference as predictors of all-cause mortality among the elderly: the Rotterdam study. Int J Obes Relat Metab Disord 2001; 25: 1730-1735.

8) Camhi SM, Bray GA, Bouchard C, et al. The relationship of waist circumference and BMI to visceral, subcutaneous, and total body fat: sex and race differences. Obesity (Silver Spring) 2011; 19: 402-408.

9) Report of a WHO Consultation. Obesity: preventing and man-aging the global epidemic. World Health Organ Tech Rep Ser 2000; 894: i–xii, 1–253.

10) Visscher TL, Seidell JC. The public health impact of obesity. Annu Rev Publ Health 2001; 22: 355–375.

11) Seidell J, Rissanen A. Prevalence of obesity in adults: the global epidemic. In: Bray GA, Bouchard C (Editors). Handbook of Obesity: Etiology and Pathophysiology New York: Marcel Dekker Inc, 2004: 93–107.

12) Björntorp P. Do stress reactions cause abdominal obesity and comorbidities? Obes Rev 2001; 2: 73-86.

13) Challis BG, Yeo GS. Past, present and future strategies to study the genetics of body weight regulation. Brief Funct Genomic Proteomic 2002; 1: 290-304.

14) Swinburn BA, Caterson I, Seidell JC, James WP. Diet, nutrition and the prevention of excess weight gain and obesity. Public Health Nutr 2004; 7: 123-146.

15) Rodgers RJ, Tschöp MH,. Wilding JPH. Anti-obesity drugs: past, present and future. Dis Model Mech 2012; 5: 621- 626.

16) Kennett GA, Clifton PG. New approaches to the pharmacological treatment of obesity: Can they break through the efficacy barrier? Pharmacol Biochem Behav 2010; 97: 63–83.

17) Juge-Aubry CE, Somm E, Giusti V, Pernin A, et al. Adipose tissue is a major source of interleukin-1 receptor antagonist: upregulation in obesity and inflammation. Diabetes 2003; 52: 1104–1110.

18) Williams LM. Hypothalamic dysfunction in obesity. Proc Nutr Soc 2012; 6: 1-13.

19) Spiegelman BM, Fliers JS. Obesity and the regulation of energy balance. Cell 2001; 104: 531–543.

20) Richard D, Baraboi D. Circuitries involved in the control of energy homeostasis and the hypothalamic-pituitary-adrenal axis activity. Treat Endocrinol 2004; 3: 269-277.

21) King PJ. The hypothalamus and obesity. Curr Drug Targets 2005; 6: 225-240.

22) Havel PJ. Update on adipocyte hormones: regulation of energy balance and carbohydrate/lipid metabolism. Diabetes 2004; 53: 143-151.

23) Bray GA. Afferent signals regulating food intake. Proc Nutr Soc 2000; 59: 373-384.

24) Morley JE, Levine AS, Yim GK, Lowy MT. Opioid modulation of appetite. Neurosci Biobehav Rev 1983; 7: 281–305.

25) Akabayashi A, Koenig JI, Watanabe Y, et al. Galanincontaining neurons in the paraventricular nucleus: a neurochemical marker for fat ingestion and body weight gain. Proc Natl Acad Sci USA 1994; 91: 10375-10379.

26) Kappeler L, Zizzari P, Grouselle D, et al. Plasma and hypothalamic peptide-hormone levels regulating somatotroph function and energy balance in fed and fasted states: a comparative study in four strains of rats. J Neuroendocrinol 2004; 16: 980-988.

27) Geiselman PJ. Control of food intake. A physiologically complex, motivated behavioral system. Endoc Metab Clin North Am 1996; 25: 815-829.

28) Valassi E, Scacchi M, Cavagnini F. Neuroendocrine control of food intake. Nutr Metab Cardiovasc Dis 2008; 18: 158-168.

29) Tritos NA, Maratos-Flier E. Two important systems in energy homeostasis: melanocortins and melaninconcentrating hormone. Neuropeptides 1999; 33: 339-349.

30) Trayhurn P. Endocrine and signalling role of adipose tissue: new perspectives on fat. Acta Physiol 2005; 184: 285–293.

31) Trayhurn P, Bing C. Appetite and energy balance signals from adipocytes. Philos Trans R Soc Lond B Biol Sci 2006; 36: 1237-1249.

32) Hauner H. Secretory factors from human adipose tissue and their functional role. Proc Nutr Soc. 2005; 64: 163-169.

33) York DA. Lessons from animal models of obesity. Clin Endoc Metab North America 1996; 25: 781-800.

34) Jéquier E. Leptin signaling, adiposity, and energy balance. Ann N Y Acad Sci 2002; 967: 379-388.

35) Havel PJ. Control of energy homeostasis and insulin action by adipocyte hormones: leptin, acylation stimulating protein, and adiponectin. Curr Opin Lipidol 2002; 13: 51–59.

36) Shimizu H, Inoue K, Mori M. The leptin-dependent andindependent melanocortin signaling system: regulation of feeding and energy expenditure. J Endocrinol 2007; 193: 1–9.

37) Lee YS. The role of leptin-melanocortin system and human weight regulation: lessons from experiments of nature. Ann Acad Med Singapore 2009; 38: 34-11.

38) Steiner J, LaPaglia N, Kirsteins L, et al. The response of the hypothalamic-pituitary-gonadal axis to fasting is modulated by leptin. Endocr Res 2003 29: 107-117.

39) Cameron JL, Helmreich DL, Schreihofer DA. Modulation of reproductive hormone secretion by nutritional intake: stress signals versus metabolic signals. Hum Reprod 1993; 8: 162–167.

40) Blundell JE. Apetite regulation and obesity treatment, International Textbook of Obesity Edited by Björntorp John Willey Section: 8, 2001; 113-124.

41) Stengel A, Taché Y. Nesfatin-1 role as possible new potent regulator of food intake. Regul Pept 2010; 163: 18-23.

42) Oh-I S, Shimizu H, Satoh T, Okada S, et al. Identification of nesfatin-1 as a satiety molecule in the hypothalamus. Nature 2006; 443: 709–712.

43) Yosten GL, Samson WK. Nesfatin-1 exerts cardiovascular actions in brain: possible interaction with the central melanocortin system. Am J Physiol Regul Integr Comp Physiol 2009; 297: 330-336.

44) Shimizu H, Oh-I S, Hashimoto K, et al. Peripheral administration of nesfatin-1 reduces food intake in mice: the leptin-independent mechanism. Endocrinology 2009; 150: 662-671.

45) Stengel A, Goebel-Stengel M, Wang L, et al. Nesfatin-1 (30-59) but not the N- and C-terminal fragments, nesfatin-1 (1-29) and nesfatin-1 (60-82) injected tracerebroventricularly decreases dark phase food intake by increasing inter-meal intervals in mice. Peptides 2012; 35: 143-148.

46) Gonzalez R, Kerbel B, Chun A, Unniappan S. Molecular, cellular and physiological evidences for the anorexigenic actions of nesfatin-1 in goldfish. Plos One 2010; 5: e15201.

47) Kohno D, Nakata M, Maejima Y, et al. Nesfatin-1 neurons in paraventricular and supraoptic nuclei of the rat hypothalamus coexpress oxytocin and vasopressin and are activated by refeeding. Endocrinology 2008; 149: 1295– 1301.

48) Goebel M, Stengel A, Wang L, et al. Nesfatin-1 immunoreactivity in rat brain and spinal cord autonomic nuclei. Neurosci Lett 2009; 452: 241–246.

49) Inchoff T, Stengel A, Peter L, et al. Novel insight in distribution of nesfatin-1 and phospho-mTOR in the arcuate nucleus of the hypothalamus of rats. Peptides 2010; 31: 257–262.

50) Stengel A, Goebel M, Yakubov I, et al. Identification and characterization of nesfatin-1 immunoreactivity in endocrine cell types of the rat gastric oxyntic mucosa. Endocrinology 2009; 150: 232–238.

51) Zhang AQ, Li XL, Jiang CY, et al. Expression of nesfatin- 1/NUCB2 in rodent digestive system. World J Gastroentero 2010; 16: 1735–1741.

52) Brailoiu GC, Dun SL, Brailoiu E, et al. Nesfatin-1: Distribution and Interaction with a G Protein-Coupled Receptor in the Rat Brain. Endocrinology 2007; 148: 5088.

53) Foo K, Brismar H, Broberger C. Distribution and neuropeptide coexistence of nucleobindin-2 mRNA/nesfatin-like immunoreactivity in the rat CNS. Neuroscience 2008; 156: 563–579.

54) Beckers S, Zegers D, Van Gaal LF, Van Hul W. The role of the leptin-melanocortin signalling pathway in the control of food intake. Crit Rev Eukaryot Gene Expr 2009; 19: 267-287.

55) Stengel A, Taché Y. Minireview: nesfatin-1 an emerging new player in the brain-gut, endocrine, and metabolic axis. Endocrinology 2011; 152: 4033-4038.

56) Kerbel B, Unniappan S. Nesfatin-1 suppresses energy intake, co-localises ghrelin in the brain and gut, and alters ghrelin, cholecystokinin and orexin mRNA expression in goldfish. J Neuroendocrinol 2012; 24: 366-377.

57) Cui H, Sohn JW, Gautron L, et al. Neuroanatomy of melanocortin-4 receptor pathway in the lateral hypothalamic area. J Comp Neurol 2012; 520: 4168-4183.

58) Takahashi T. Toward molecular neuroeconomics of obesity. Med Hypotheses 2010; 75: 393–396.

59) William F. Colmers less fat with nesfatin-1. Trends Endocrin Metab 2007; 18: 131-132.

60) Stengel A, Goebel M, Wang L, et al. Central nesfatin-1 reduces dark-phase food ıntake and gastric emptying in rats: differential role of corticotropin-releasing factor2 receptor. Endocrinology. 2009; 150: 4911-4919.

61) Ogiso K, Asakawa A, Amitani H, et al. Plasma nesfatin-1 concentrations in restricting-type anorexia nervosa. Peptides 2011; 32; 150-153.

62) Maejima Y, Sedbazar U, Suyama S, et al. Nesfatin-1- regulated oxytocinergic signaling in the paraventricular nucleus causes anorexia through a leptin-independent melanocortin pathway. Cell Metab 2009; 10: 355-365.

63) Tsuchiya T, Shimizu H, Yamada M, et al. Fasting concentrations of nesfatin-1 are negatively correlated with body mass index in non-obese males. Clin Endocrinol 2010; 73: 484–490.

64) Su Y, Zhang J, Tang Y, et al. The novel function of nesfatin-1: Anti-hyperglycemia. Biochem Biophys Res Co 2010; 391: 1039–1042.

65) Yosten GLC, Samson WK. Nesfatin-1 exerts cardiovascular actions in brain possible interaction with the central melanocortin system. Am J Physiol Regul Integr Comp Physiol 2009; 297: 330-336.

66) Li QC, Wang HY, Chen X, et al. Fasting plasma levels of nesfatin-1 in patients with type 1 and type 2 diabetes mellitus and the nutrient-related fluctuation of nesfatin-1 level in normal humans. Regul Peptides 2010; 159: 72–77.

67) Merali Z, Cayer C, Kent P, Anisman H. Nesfatin-1 increases anxiety- and fear-related behaviors in the rat. Psychopharmacology 2008; 201: 115–123.

68) Pan W, Hsuchou H, Kastin AJ. Nesfatin-1 crosses the blood–brain barrier without saturation. Peptides 2007; 28: 2223–2228.