Amaç: Losartanın osteoklastogenezi azalttığı ve osteoblast aktivitesini arttırdığı bildirilmiştir. Bu çalışmada sistemik losartan uygulamasının titanyum implant osseointegrasyonu üzerindeki etkisinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır.

Gereç ve Yöntem: Titanyum implantlar, sıçanların tibiya kemiklerine cerrahi olarak yerleştirildi, daha sonra sıçanlar rasgele iki gruba ayrıldı: kontrol grubu (n=10) ve losartan tedavi grubu (n=10). Kontrollere başka bir tedavi uygulanmamışken, losartan tedavi grubuna, sekiz haftalık deney süresi boyunca 30 mg/kg losartan haftada üç kez steril serum fizyolojikte çözülerek oral gavaj ile uygulanmıştır. Deney döneminden sonra, çevredeki kemik dokuları ile titanyum implantlar alındı ve formaldehitte sabitlendi. İmplantların ve çevresindeki kemik dokusunun dakalsifiye edilmemiş histolojik analizleri yapıldı. Her bir implantın kemik implant bağlantı yüzdesi (%), implant çevresinin toplam uzunluğuna, kemikle doğrudan temas halinde olan implantın toplam çevre uzunluğunun oranı olarak hesaplandı. Kemik dolumu oranı, titanyum implanttan meziyal, distal ve apikal yönde 0.5 mm mesafedeki alan dahil olmak üzere, bölgedeki kemik dolu alanların bölgenin toplam alanına oranı (%) ile belirlenmiştir.

Bulgular: Her ne kadar losartan grubunda kemik implant kaynaşması ve kemik dolumu oranları kontrol grubuna göre daha yüksek olsa da, iki grup arasındaki oranlarda istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu (P>0.05).

Sonuç: Bu çalışmanın sınırlamaları dahilinde losartan kemik implant bağlantı düzeylerini sayısal olarak artırdı, ancak istatistiksel olarak arttırmadı.